آنجاکه عجزممتحن چون و چند بود

چون موی ، سایه هم ز سر ما بلند بود

حسرت پرست چاشنی آن تبسمیم

بر ما مکرر آنچه نمودند قند بود

سعی غبارصبح هوای چه صید داشت

تا آسمان گشادن چین کمند بود

زاهد نبرد یک سر مو بوی انفعال

در شانه هم هزار دهن ریشخند بود

آشفت غنچه ای که گلش کرد دامنی

سیر بهار امن گریبان پسند بود

شبنم به سعی مردمک چشم مهرشد

از خود چو رفت قطره به بحر ارجمند بود

در وادیی که داشت ضعیفی صلای جهد

دستم به قدر آبلهٔ پا بلند بود

مردیم و زد نفس در افسون عافیت

پیری چو مار حلقه طلسم گزند بود

افسانه ها به بستن مژگان تمام شد

کوتاهی امل به همین عقده بند بود

بیدل به نیم ناله دل از دست داده ایم

کوه تحملی که تو دیدی سپند بود